اگر بگویم آسمان پشت این پنجره‌ها
همیشه آبی‌ست
دروغ نگفته‌ام
اگر بگویم قدم زدن در این خانه آرامت می‌کند
دروغ نگفته‌ام
حتی اگر بگویم گل‌های شمعدانی بدون آب زنده می‌مانند
دروغ نگفته‌ام
اما اگر بگویم دروغ نگفته‌ام
دروغ گفته‌ام
ما دیوارهای این بنا را
آجر
آجر
آجر
اشتباه نچیده بودیم
ما
جرخوردگی‌های روی دیوار را
آجر خوانده بودیم
«بهنام عبداللهی»
دست تو را
به دست بهار سپردم
تعجبی ندارد
آبی که پشت پایت ریختم
از آسمان می بارد!
باید از حال درخت ها می فهمیدم
کاسه ای زیر نیم کاسه است
باید می فهمیدم
دست بهار و پاییز در یک کاسه است
«بهنام عبداللهی»
تمام هوا مال تو
نفس بکش
دم... بازدم
من هوای بی‌تو را چه کنم؟
غم... بازغم
«بهنام عبداللهی»
خاک عشق که بمیرد
دیگر مهم نیست جلوی راهت
سبز شوم یا زرد
به‌هرحال
مسئله‌ای پیش‌پا افتاده‌ام
که جز تو
زیر قدم‌های کسی
حل نمی‌شوم
«بهنام عبداللهی»
وقتی هر صبح با طلوع ماه
بی‌تابی شهر آغاز می‌شود
بهتر است بخوابی
و بیداری را خواب ببینی
اینکه چشمانت باز هستند
در سیاهی راهرویی بی‌انتها
هرچقدر بیش‌تر راه می‌روی،
بیش‌تری نمی‌رسی
بیداری نیست
بی‌خوابی است
«بهنام عبداللهی»
