شازده

با هر قدم که برمی‌داشتم
دوستت می‌داشتم
چنانکه توانایی پاهایم را

نیامدی!
و من
حال شاهزاده‌ای را دارم
که موقع مرگ پدرش
انقلاب شد

«بهنام عبداللهی»

مونولوگ

تو را می‌خواهم

تو را می‌خواهم

ای ناخواسته‌ترین

خواسته‌ی دنیا

«بهنام عبداللهی»

آزادی

زنگ می‌زند
از بس که زنگ نمی‌خورد
و یک روز صدای غریبه‌ترین مرد زندگی‌ات
گوشی را اشغال می‌کند
و گوشت را
و گوشه گوشه‌ی ذهنت را

تقصیر کارمند اداره‌ی مخابرات نیست
هیچ مرد غریبه‌ای مقصر نیست

و پدرت
تنها کسی‌ست که می‌تواند
خط فکری تمام تلفن‌های جهانت را آزاد کند

«بهنام عبداللهی»

مونولوگ

خیانت

گفتم دوستت دارم
گفت: دوستت دارم
گفتم دوستش دارم
به‌طوری مرگبار
طوطی پرید

«بهنام عبداللهی»

تودار

جیب‌هایم
جایی برای شک و تردید ندارند
جیب‌هایم را که بگردی
کاغذهایی پیدا می‌کنی
و کاغذها را که زیر و رو کنی
«تو»هایی پیدا می‌کنی

این کاغذهای تودار
در جیب سمت چپم
تا ابد خواهند بود
چه با تو
چه بی‌تو

«بهنام عبداللهی»

مونولوگ

آغازنامه

بعضی‌ها می‌نویسند تا روزی کتاب چاپ کنند، ولی من یک روز کتاب چاپ خواهم کرد تا خوانده شوم. و این تفاوت در نیت است که امروز مرا واداشته از هر فرصتی برای در اختیار گذاشتن نوشته‌های ناقابلم (عمدتا اشعارم) دریغ نکنم.

امتیازی که فضای مجازی در اختیار آدم‌ها گذاشته، خیلی‌ها را نویسنده و شاعر کرده، خیلی از نویسنده و شاعرها را از چشم انداخته و... اما وجه اشتراک همه این مسائل این است که فضای مجازی امکان دیده‌شدن در ابعادی گسترده را در اختیار ما قرار داده که می‌تواند یک‌موضوع خوشحال‌کننده برای مولفان باشد. مولفانی که رسالت‌شان را در رساندن حرف‌شان به مردم بنا کرده‌اند.

هدف از همه این مقدمه‌چینی‌ها چیزی نیست جز معرفی صفحات جدید و فعالیت‌های نسبتا تازه‌ام در دنیای مجاز. یک صفحه اینستاگرامی، یک کانال تلگرامی و یک وبلاگ که از این پس ناشرین شعرهایم در فضای مجازی خواهند بود.

من می‌دانم دوستان من آنقدر مهربان هستند که تمام دلخوشی یک شاعر تازه‌کار را که اسمش هست، موقع بازنشر اثر از یاد نبرند.

 

ارادتمندتان
بهنام عبداللهی/ تیرماه 96